Al

Page is een stadje dat een goeie zevenduizend inwoners telt. Het ontstond pas in 1956, toen er beslist werd om op die plaats een stuwdam te gaan bouwen op de Colorado rivier. Dankzij dat stuwmeer -Lake powell- en de bijhorende toeristische aantrekking, blijft het tot op de dag van vandaag overeind.

Ik heb er een sjofele motelkamer gevonden, in een even sjofele buurt, merk ik bij een avondwandeling. Slonzige bungalows en opgekalefaterde trailers. Schurftige, loslopende honden en opgedirkte pick-up trucks. Hier en daar een afgeragde van. In de plaatselijke bbq grill eet ik een steak. Er staat een bluesband op het podium. De drummer is een flink stuk boven de pensioengerechtigde leeftijd, de gitarist/zanger heeft duidelijk Indiaanse roots en de bassist lijkt verdomd goed op William H. Macy in Magnolia (zou hij beseffen hoe goed hij het zou doen in een Coen Brothers film?). Ze spelen nummers van Stevie Ray Vaughan, Cream, Jimmy Hendrix en ZZ Top. Inside America op een zaterdagavond.

Op de terugweg naar mijn motel spring ik binnen bij Windy Mesa, een plaatselijke kroeg. Al is kroeg naar Vlaamse normen een totaal verkeerde benaming, het café heeft meer iets van een verbouwde hangar. Ik proef er een Fat Tire, een amberkleurig bier in de stijl van een Bolleke Koninck. Een DJ mixt er alles door elkaar, ik hoor Shakira naast Metallica, en Gangnam Style naast Johhny Cash. Af en toe waggelt er iemand over de dansvloer. Al komt naast me zitten. Ze is een beetje dik opgemaakt en heeft gekleurd blond haar, haar bovenste rij tanden staan een beetje schuin naar voor en ze heeft een opvallend litteken op haar wang. Ze lijkt vijftig jaar oud, maar is wellicht een stuk jonger. Ze vraagt hoe het met me gaat en beweert wiskundelerares te zijn, én Native. Dat tweede geloof ik zondermeer. Page ligt binnen het reservaat van de Navajo Indianen. Al is een mix, zegt ze, van Navajo en Hopi afstammelingen. Ze vraagt of ik een dokter ben, en of ik kinderen heb. Zelf beweert ze eveneens alleen te wonen, in een eigen huis. No kids, zegt ze. Ze geeft vooral les aan Hispanic en Latino's.

Too many natives in this barn, snuift ze. Ik kijk rond en zie inderdaad hoofdzakelijk Indiaanse types. Ofwel dronken, ofwel berooid voor zich uit starend. Do you prever New York or Los Angeles? En dan plots, vraagt ze me het recht in het gezicht: What do you think about Latino's en Natives?

Windy Mesa staat blijkbaar bekent voor zijn live (country)concerten, maar Al vermoed dat ik voor de karaoke avond ben gekomen. Ik zit inmiddels aan mijn derde Fat Tire. Ze haalt haar gsm boven en toont me foto’s van haar wagen, een blauwe Ford Cobra, en van haar huis. Haar vrienden in Vegas, en van haar zoon. Ik zie een tengere kleurling in een Marine uniform. Private in California.         

Net voordat ik wil opstappen springt er een karaoke kandidaat op het podium. Een blanke, slungelige veertiger met een tattoo in zijn nek:

You know I'm born to lose, and gambling's for fools,

But that's the way I like it baby,
I don't wanna live forever.