Wrong lane

Stay!, roept Patrick uit. Het is middernacht gepasseerd in café Rendezvous. Ik zit aan mijn zoveelste Lupulin bier bezig, Patrick aan één of andere roze cocktail. Okay, just remember my name: Patrick Read Johnson. Check me on Facebook and I do the rest. Een uurtje geleden heb ik Patrick er op gewezen dat hij me aan een Belgische schrijver doet denken, wanneer ie zijn bril op zijn neus heeft. Hij vindt het schitterend nieuws dat hij op Joost Vandecasteele lijkt. Patrick woont in een dorp richting Los Angeles, hij is medewerker aan allerlei animatiefilms. Momenteel is hij op vakantie en rijdt ie met zijn ouwe Ford Pinto, bouwjaar 1975, van Los Angeles tot in North Carolina, aan de oostkust van Amerika.

Een timmerman met ervaring in de theaterwereld? Man, waar wacht je op? Morgen heb je hier een job. Just find yourself a wife, here, and stay!

Deze morgen voel ik de Lupulin, in hoofd en maag. Terwijl ik me een beetje forceer tot een ontbijt bemerk ik de vele fietsers in deze stad. Blijkt er een aanbod van twee fietsverhuurcentra te zijn. Flagstaff leek het kneusje van mijn trip te worden, een nietszeggende tussenstop en het beginpunt van mijn laatste etappe, vanaf hier gaat het via de legendarische Route 66 terug richting Las Vegas, maar het blijkt een stad naar mijn hart. Hier zou ik kunnen wonen. Ik meen het.

Okee, er valt ook wel wat te betreuren aan mijn bezoek, zoals het feit dat ik er op een dinsdag arriveer. De stad is namelijk één en al good music, althans naar mijn gevoel. Bij de kapper hoor ik Neil Young, de plaatselijke outdoor shop laat ‘Boy Named Sue’ van Johnny Cash horen, en bij het Rendezvous Café passeert Wilco. Overal waar ik kom hoor ik fijne muziek; Americana, rock’n’roll and reggae music all over the place. Het maandblad ‘The Noise’ verklapt ieder weekend een volle concertagenda (op 17 juli: Heartless Bastards (!), at The Orpheum, een concertzaal vlak naast de deur), maar helaas, ik kan hier niet blijven hangen (of toch?).

Een tweede negatief puntje: ik ben er slechts een halve dag en heb reeds twee boetes aan mijn been. De parkeerstrook recht tegenover het station is slechts goed voor twee uur stilstand, ik kom het pas te weten wanneer ik er mijn spullen ga ophalen om me naar het hotel te begeven.

Ik werd nochtans op subtiele wijze gewaarschuwd voor deze onhebbelijkheden, bij mijn hotelreservering kreeg ik immers een Fortune Cookie cadeau, zo’n vlinderkoekje met een boodschap binnenin. Ik open het pas wanneer ik mijn spullen uitpak in de hotelkamer: ‘When everything coming your way, you’re in the wrong lane.